Gevangen in mijn ziel

En daar sta je dan. Weer na al die tijd voor mijn neus. Ik kijk je aan en jij kijkt mij aan. Je mondhoeken krullen omhoog. Je lacht naar mij en ik zucht. Waarom weer ik niet. Opluchting? Verdriet? Bevrijding?  Ik snap het niet. Ik kijk om mij heen. Daar is een grasveld. We gaan naast elkaar zitten. Ik links en jij rechts. Even is het stil. Dan begin je met praten. De woorden stromen eruit. Ik kan ze niet volgen. Ze zweven rond mijn hoofd, vormen cirkels en verdwijnen in het niets. Ik probeer je te volgen. Je bij te benen. Ik probeer je te begrijpen. Maar ik kan het niet. Ik kan het niet meer. Woorden die vroeger belangrijk waren. Woorden die nu niks meer voor mij betekenen. Woorden die betekenisloos zijn. Ik voel een leegte. Kil. Diep. Donker. Zwart. Ik voel niks meer. Niks meer voor jou. Geen gevoel. Geen emotie. Helemaal niks. Ik besef dat het over is. Mijn ziel zit niet meer gevangen. Ik neem afscheid en loop verder. Mijn vrijheid tegemoet.

- 10 minuten gedicht -

Perfectly imperfect.

Perfectly imperfect. 

De bikini bridge, the thigh gap en de collarbone challenge. Challenges waarbij je je moet bewijzen dat je slank bent. Als je de challenge kunt voltooien, wordt je beschreven als het ideaalbeeld. In werkelijkheid is er helemaal geen ideaalbeeld. Zelf ben ik erg droevig als ik op het internet alleen de namen van deze challenges intyp. Ik krijg meteen allerlei foto’s van meisjes die deze challenges proberen. Ook krijg ik allerlei teksten te zien waarin bepaalde sportoefeningen staan, waarbij je zogenaamd opeens ‘’een tigh gap kunt krijgen.’’ Wrong! Een tigh gap, ook wel een dijbeenspleet genoemd, is erfelijk bepaald. Het is genetisch bepaald of jij een wijde spleet hebt tussen je dijbenen, of juist niet. Dit is de reden waarom sommige meiden een tigh gap hebben en anderen niet. Je kunt zo hard trainen als je wilt, maar je zult nooit dat resultaat bereiken.  Waarom is het ideaalbeeld van tegenwoordig om allemaal zo slank mogelijk te zijn? Waarom moeten botten zichtbaar zijn? Waarom ben je alleen tot vel over het bot ideaal? Betekent dat als meiden slank zijn maar geen tigh gap hebben of een maatje meer hebben, niet ideaal zijn? Betekent dat dat die meiden afschreven staan als perfect incorrect? Waarom is de wereld tegenwoordig zo geforceerd op het ideale lichaam. Dit bestaat niet. Iedereen heeft een ander lichaam. De ene is klein, de andere is groot, de ene heeft blond haar, de andere heeft bruin haar. Maakt dat jouw imperfect?  Nee natuurlijk niet. Als je niet maatje 36 hebt is er niks mis mee. Iedereen is perfect op zijn eigen manier. Niemand is perfect en het wordt tijd dat wij als maatschappij dat eens gaan inzien.  

It's been a while...

Heey lovelies,

Het spijt me oprecht dat ik de afgelopen drie maanden (!) niks heb geüpload. Dit komt omdat ik geen  inspiratie had en enorm onder spanning stond. Allereerst ben ik geslaagd en is mijn droom dus uitgekomen! :) Ik ga nu verder studeren en ik hoop dat die studie mij ook bevalt. Ik ben van plan om een aantal nieuwe artikelen te uploaden. Zo komt er vanavond nog een artikel online. Nogmaals sorry, mijn blog is niet dood. Hij was in zomerslaap. ;)

Loves X

Summerholiday.

Heey lovelies,

Afgelopen maand had ik examens. Zoals ik al eerder vertelde stond ik er dit jaar goed voor. Nouja 'goed': ik had geen onvoldoendes, dus zeker niet verkeerd. Aan het einde van je schooltijd (verschilt 4, 5 of 6 jaar) krijg je examens. Die had ik dus ook en ik had er erg goed voor geleerd. Ik had veel examens gemaakt per vak (lees 6 tot 8). Helaas vielen de examens tegen. Natuurlijk zijn de examens nieuw en heb je ze nooit eerder gezien, maar dat was niet alles. Het ging gewoon echt slecht. En dat is toch wel iets waar ik heel erg bang voor was. Nu moet ik wachten tot aan de 16e voor de uitkomst. Stiekem weet ik de uitkomst al: gezakt/herkansing. Mocht ik een herkansing hebben, dan heb ik geluk. Want dan heb ik nog de kans om te slagen. Ben ik gezakt moet ik of het hele jaar opnieuw doen (alle vakken) of naar een andere school om een paar vakken af te ronden. Het is echt iets waar ik heel erg bang voor ben. De afgelopen jaren heb ik zo mijn best gedaan en je kan het verknallen in twee weken. Het voelt echt zo vervelend. Ik kon natuurlijk bij wijze van spreken een potje lopen janken, maar dat zou mijn cijfers natuurlijk niet omhoog halen; dus verloren energie. Het enige wat ik nu kan doen is alvast beginnen met leren voor de herkansingen en hopen het daarmee te halen. Dat is dus de reden dat ik de afgelopen maand (bijna) niks heb gepost. Nu ik vrij ben kan ik veel meer dingen posten en komen er natuurlijk nieuwe artikelen aan. Tot zo ver mijn mededelingen haha. Heb je nog school of werk heel veel succes en ben je al vrij geniet van je zomervakantie!

Loves x 

Hey lovelies,
Vandaag dacht ik aan de gaypride na het zien van iemands 'social media' account.Toen schoot mij spontaan een aantal zinnen te binnen die ik heb verwerkt tot een gedicht. Ik hoop dat jullie het mooi vinden. Zelf ben ik tevreden met het resultaat.

Loves x 

Regenboog ziel 

Bedekt in kleding.
Gecamoufleerde gevoelens.
Geïsoleerd van de wereld. 

In een wereld met één richtlijn.
Afwijken is niet mogelijk.
Uiten is strafbaar en zelfs dodelijk. 

Het enige moment wanneer we ons zelf kunnen zijn.
Ons niks hoeven aan te trekken van anderen. 

Even niet bang te hoeven zijn.

Wanneer de vlag zal stijgen.
Zullen wij ons herenigen tot één.

Face your fears.

Bijna een maand verder schrijf ik weer iets. Nu kan ik wel mijn excuses gaan aanbieden voor het lang niet uploaden, want ik had geen tijd enzovoort enzovoort. Voor sommige dingen moet je tijd vrijmaken, zo is dit er een voorbeeld van. Ik heb alleen geen inspiratie of zin om te schrijven. Ik ga schrijven als ik daar zin in heb en ik wil me niet gedwongen voelen om iets te schrijven. Omdat ik anders niets post. Zoals ik al een keer eerder in mijn artikel schreef ‘kwaliteit gaat boven kwantiteit’, liever een goed stuk dan een half afgeraffeld stuk omdat ik toch wil laten zien ik ‘iets’ heb geschreven. Op dit moment heb ik het wel druk (in verband met examens komende maand) en op dat soort momenten ga ik juist dingen doen die totaal niet relevant zijn. Ik plan mijn tijd vol met uitjes en andere gekkigheden terwijl dat juist niet handig is. Dat is misschien ook wel één van mijn slechte kanten; zelfdiscipline.

Dit brengt me meteen waarom ik dit artikel wil schrijven. Net heb ik een stuk tekst ontvangen van een vriend van mij. Het gaat over zelfreflectie en je angsten overwinnen. Dat je angsten hebt om verschillende redenen en je eigenlijk moet weten wat je angsten zijn en waarom. Tot en ben ik na gaan denken wat mijn angsten zijn. Het is een best wel redelijk lange lijst en daarom zal ik het ook kort houden, ook in verband met het feit dat ik niet alles open en bloot (contaminatie!) op het internet moet zetten. Deels uit privacy redenen dus. Een voorbeeld van een angst van mij is dieren. En dan in het specifiek; kwallen. Al sinds mijn derde ben ik bang voor kwallen. Ik mijd stranden met kwallen, puur omdat ik ze super eng vind en bang ben om erdoor gestoken te worden.

Daarnaast ben ik bang voor de dood. Dit heb ik pas een jaar. Nooit heb ik mij zorgen gemaakt over de dood, ik ben immers nog jong. Sinds mijn dierbare oom is overleden blijven de vragen in mij opkomen waar hij nu is en of het goed met hem gaat. En aangezien ik hem vrij weinig voel in me, ben ik soms bang dat hij er echt niet meer is. Niet alleen overleden, maar ook niet meer rond mij. Sindsdien ben ik echt bang voor de dood.

Ook heb ik een angst die voorkomt uit onzekerheid, hierin kan ik eerlijk zijn; in de meeste gevallen ben ik vrij zeker van mezelf, maar in sommige gevallen ben ik erg verlegen en weet ik niet hoe ik moet handelen. Het gaat hierbij om de situatie voorstellen, ik vind het afschuwelijk om mijzelf voor te stellen aan mensen, laat staan in een groep. Dit komt voort uit nog een slechte eigenschap van me: perfectionisme. Ik wil alles perfect doen en perfect overkomen. Dit slaat eigenlijk helemaal nergens op. Want op zulke momenten ben ik totaal niet mijzelf en ga ik soms schaapachtig mensen aankijken.

En als laatste angsten die voortkomen uit trauma’s. Ik denk dat iedereen weleens wat heeft meegemaakt in zijn leven, dat dermate je zo heeft aangetast dat je er nog steeds last van hebt. Zo ik ook en dat vind ik ook wel het meest lastige. Want dat zijn angsten waarvan ik denk dat je ze het moeilijkste onder controle kan krijgen. Dingen die zo ingeworteld bij je zitten, dingen waarbij je gewoonweg moeilijk van af komt. Toch denk ik dat het mogelijk is en dat buiten de hulp van psychologen om. Zelf ben ik niet zo van de psychologen, als ik vragen had aan mijn schoolpsychologe kwam ze altijd met antwoorden die precies hetzelfde waren als dat ik in gedachte had. Kortom; ik had er dus niks aan. Maar goed ik denk dat die problemen wel op te lossen zijn.

Ik ga een opleiding doen waarbij het volledig draait om zelfreflectie. Aan de ene kant is dat natuurlijk het beste wat er is, je leert jezelf enorm kennen. Dingen waarvan je niet wist dat je ze deed en hoe je bepaalde slechte of minder prettige eigenschappen kan omzetten in goede eigenschappen. Aan de andere kant is het heel erg confronterend, ik bedoel; als jij erachter komt dat je totaal niet tegen de mening van andere kan en dat je enorm eigenwijs bent. Tja, ik denk niet dat je dat zelf erg leuk zou vinden, het is namelijk geen fijne of goede eigenschap. Ondanks dat denk ik dat het een hele goede studie is, om jezelf te vinden, (dat klinkt eigenlijk zweveriger dan ik hoopte dat het zou klinken) om jezelf beter te begrijpen en om je talenten te ontdekken. Weer zoiets waarvan ik niet zeker ben wat het nou precies inhoud. Neem als voorbeeld mijzelf nou; ik ben een ijverige leerling die gemiddelde cijfers haalt (studententienen aka 5,5’jes). Ik ben slecht in exacte vakken en in niet exacte vakken zoals talen. In sport blink ik niet uit; ik ren liever voor de bal weg dan dat ik er één opvang. Als ik op school tijdens gym een bal vang wordt er serieus door de hele klas geapplaudisseerd, gewoonweg omdat het vrijwel uniek is. Zo erg is het dus. Dit blijft natuurlijk niet onopgemerkt, docenten zeggen het vaak tegen mij; je bent een doorsnee leerling. Niet echt bijzonder, niet echt een uitblinker. Moet ik eerlijk zeggen dat ik het in het begin heel erg vond om dit te horen. Het is erg confronterend en op zulke momenten ga je opzoek naar je talenten. En ja, ik kwam erachter dat er niets maar dan ook werkelijk niets is waar ik echt in uitblink. Waarvan ik kan zeggen ‘goh maar hoor eens, ik kan dit wat jij niet kunt’.

Als mensen dan vragen aan je of je ergens goed in bent en je zegt ‘nou nee ik ben gewoon nergens echt goed in’, klinkt dat natuurlijk niet spannend en zal het gesprek snel eindigen. Het roept af en toe wel irritatie bij mij op, je moet je voorstellen dat je continu zoekt naar je talenten, maar het niet kan vinden omdat je het niet hebt. Ik zou ook wel heel goed kunnen sporten of een muziekinstrument bespelen, maar dit kan ik niet en dat zal ik moeten accepteren. Dit was moeilijk tot ik op een gegeven moment besloot dat ik er niks aan kon doen. Ik heb geen 'supergen' in mij die mij een fantastische sporter of muzikant heeft gemaakt, ik ben wie ik ben. En is dat nou werkelijk zo slecht? Draait het niet gewoon om te zijn wie je bent? Ook als je niet bijzonder bent? Als je nou geen talent hebt? Het leven draait niet om indruk maken, maar om jezelf te zijn. Gewoonweg jezelf, je bent zoals je bent en daar moet je tevreden mee zijn. Je hebt maar één persoon die je kunt zijn en dat ben jezelf. Natuurlijk kan je jezelf proberen te verbeteren in dingen, om er zo beter in te worden. Maar ga daarbij niet opzoek naar iets wat onrealistisch is. Want dan bereik je het tegenovergestelde en zal je dus verder van je doel weg gaan.

Een tijdje terug kreeg ik van een jongen die ik ken een hele mooie opmerking. Hij vertelde me dat  hij elk meisje die hij zag vergeleek met zijn ex. Maar toen hij mij zag deed hij dat niet. Hij vertelde me dat het niet nodig was. Ik was mezelf en dat maakte volgens hem mij zo bijzonder. En dat is wat ik jullie wil meegeven; blijf gewoon jezelf en accepteer jezelf zoals je bent. Er is maar één van jouw en daar moet je het mee doen, dus wees daar zuinig op. Loves x 

Forever in heaven

Yesterday my uncle passed one year ago. So I decided to make a poem for him. It is in Dutch. He was amazing, I love him forever.



Wij samen

Wij glippen de kamer binnen. Wij allemaal. Eén voor één.
In de kamer praten we, luisteren we naar Jimi Hendrix, luisteren we naar verhalen, wandelen we, reizen we met de trein, reizen we met de tram, bezoeken we museums, restaurants en de dierentuin. In de kamer wordt gelachen, in de kamer wordt gehuild. In de kamer wordt geleerd, in de kamer worden momenten beleefd en herbeleefd. 

In de kamer weten we alles en in de kamer weten we niets. In de kamer komen mensen en in de kamer verlaten er mensen. 22 maart 2015 moest jij de kamer verlaten. Eerst wilde je de kamer niet verlaten, maar in maart 2015 besloot je om alles lot te laten en de deur open te doen. Op 22 maart verliet je de kamer. 

Er wordt nog steeds gelachen, er wordt nog steeds gehuild, er wordt nog steeds geleerd, er worden nog steeds momenten beleefd en herbeleefd. Het enige verschil is dat ik in de kamer bleef. Dat ik hier bleef zonder jou. Het voelt eenzaam, het voelt verlaten, het voelt als een gemis. Jij zo ver weg, maar o zo dichtbij. Nu sta ik hier in de kamer. Ik voel me verdrietig vandaag.

Ik alleen