En daar sta je dan. Weer na al die tijd voor mijn neus. Ik kijk je aan en jij kijkt mij aan. Je mondhoeken krullen omhoog. Je lacht naar mij en ik zucht. Waarom weer ik niet. Opluchting? Verdriet? Bevrijding? Ik snap het niet. Ik kijk om mij heen. Daar is een grasveld. We gaan naast elkaar zitten. Ik links en jij rechts. Even is het stil. Dan begin je met praten. De woorden stromen eruit. Ik kan ze niet volgen. Ze zweven rond mijn hoofd, vormen cirkels en verdwijnen in het niets. Ik probeer je te volgen. Je bij te benen. Ik probeer je te begrijpen. Maar ik kan het niet. Ik kan het niet meer. Woorden die vroeger belangrijk waren. Woorden die nu niks meer voor mij betekenen. Woorden die betekenisloos zijn. Ik voel een leegte. Kil. Diep. Donker. Zwart. Ik voel niks meer. Niks meer voor jou. Geen gevoel. Geen emotie. Helemaal niks. Ik besef dat het over is. Mijn ziel zit niet meer gevangen. Ik neem afscheid en loop verder. Mijn vrijheid tegemoet.
- 10 minuten gedicht -
Geen opmerkingen:
Een reactie posten