Mijn laatste ademteug.

Goedenavond lezers,

Vandaag wou ik jullie nog een gedicht voordragen die ik heb geschreven. Het is nogal een verdrietig gedicht. Ik was in een sombere bui en dacht aan sombere dingen. De drang op een gedicht te schrijven was toen groot en toen heb ik dit gedicht geschreven. Hierbij wil ik wel zeggen dat ik totaal niet depressief ben of zo iets, maar een negatieve gedachte was me inspiratiebron voor dit sombere gedicht. Ik hoop dat jullie hem mooi vinden.

Liefs x

Mijn laatste ademteug.

Verdoofd kijk ik omhoog.

Ik zie de lucht: het is niet droog.

Me ogen die enorm prikken.

Ik hoor de regen op de tegels tikken.

De woorden steeds weer in mijn hoofd.

Ze zouden stoppen, dat hadden ze beloofd.

Gedachtes die mij continu killen.

Dit zou ik nooit meer willen.

Me hart doet steeds zeer.

Dit blijft keer op keer.

Ik ben er klaar mee.

Het is niet meer okee.

Een strijd continu tegen jezelf.

Ik kijk op de klok: het is half elf.

Ik zie een meertje met water.

Ik loop erheen en denk aan later.

Er is geen later meer.

Alles is genoeg: het doet teveel zeer.

Ik adem me laatste ademteug in en spring.

Opeens wordt alles wazig: het voelt alsof ik zink.