Laatst dacht ik na over wat nou een vriendschap precies inhoudt. Je hoort vaak mensen zeggen dat ze vrienden zijn en een week later hebben ze hevige ruzie. Mag je dat een vriendschap noemen? Is een vriendschap met veel ruzies normaal? Wat is een vriendschap eigenlijk? Dit wordt een tweedelig artikel. Het eerste artikel zou ik vertellen hoe mijn vriendschappen de afgelopen jaren zijn geweest en hoe ze zijn veranderd. In deel 2 zal ik mijn mening over vriendschap delen.
Mijn vriendschappen
Laat ik vanaf het begin beginnen. Toen ik op de peuterspeelzaal zat had ik een aantal mensen waarmee ik omging en dit noemde ik dan automatisch een vriendschap. Eerlijk gezegd was ik het grootste gedeelte van de dag op de peuterspeelzaal alleen; ik was graag op mezelf en hield er niet van om in de spotlights te staan. Ik had één goede vriend waarmee ik toen wel eens mee afsprak. Niet beseffend dat die jongen in de peuterspeelzaal later een grote betekenis voor mij zou krijgen...
Toen ik naar de kleuterschool ging, sprak ik bijna iedere dag met iemand anders af. Ik ging met enorm veel kinderen om en ze mochten ook allemaal in mijn ''vriendenboekje'' schrijven. De jongen uit de peuterspeelzaal ging ik nog steeds erg veel mee om, zoveel zelfs dat we al snel een vriendschap hadden. We spraken elke week een paar keer af en gingen dan buitenspelen of een film kijken. Me kleutertijd vond ik altijd wel erg leuk en erg gezellig. Ik had het zeker naar me zin toen.
Alleen toen ging ik verhuizen, dat zorgde ervoor dat alles dramatisch veranderde. Ik verhuisde in groep 3, dus ik ging naar een andere basisschool. Op deze school vond ik niet echt me draai. Ik kon totaal niet op schieten, met niemand. Ik zat niet lekker in me vel en mensen die me uitscholden en of sloegen, kregen er van mij van langs. De hele basisschooltijd had ik een aantal mensen om me heen. Dit waren vooral hele stille meiden. Omdat ik op school altijd erg enthousiast en druk was, leek dat goed op elkaar af te stemmen. Dit viel echter tegen als we buiten school afspraken, buiten school was ik eerder het omgekeerde; stil en terughoudend. Hierdoor vielen er vaak stiltes in gesprekken. De meeste meiden waar ik mee omging waren anders dan dat ik was. Zij hadden het over jongens en opmaken. Ik was daar helemaal niet mee bezig, ik hield ervan om in bomen te klimmen en boomhutten te maken! Ik merkte dat ik erg buiten de groep viel hierdoor. Het probleem was dat de jongens van mijn basisschool alleen maar met jongens omgingen en een vriendschap met een meisje niet zagen zitten.
Ik had één beste vriendin die een jaar ouder was, zij was echt heel erg veel met dingen bezig waar ik nog niet mee bezig was, zoals jongens. Ondanks dit probleem kon ik goed met haar overweg. We hadden dezelfde hobby's en zij hield ook van boomhutten maken. In groep 8 heeft ze plotseling niks meer in onze vriendschap gestopt, ze boog zich over een vriendschap met een ander meisje en liet mij plotseling vallen. De pijn die ik toen had was onbeschrijfelijk! Ik gaf zoveel om haar, en ik ging zoveel met haar om. Hoe kan ze mij zomaar laten vallen? Wat had ik fout gedaan? Dit deed me zoveel pijn, en heeft me nog een hele rottijd bezorgt.
Aan het einde van groep 8 deden we weer normaal tegen elkaar, maar het zat me nog steeds niet lekker wat ze me had aangedaan. Ze gaf me toen een kaartje. Op dat kaartje stond iets wat ze niet durfde te zeggen tegen mij: ze ging verhuizen. Begin groep 8 hadden we gepland samen naar de middelbare school te gaan, dit viel nu opeens in duigen. Ze had op het kaartje geschreven dat ''ondanks ze ging verhuizen, ze me altijd ging opzoeken als ze naar haar opa en oma ging'' en ''dat we altijd vriendinnen zouden blijven wat er ook zou gebeuren'' ze had er een gelukshangertje bij gedaan en ze schreef erbij ''ik weet dat je deze heel graag wou hebben, ik hoop dat je er blij mee bent''. Alles wat ze schreef bezorgde me tranen in mijn ogen, ik heb voor het eerst op school gehuild. Ik kon niet stoppen met huilen, ondanks de gebeurtenis van begin dat jaar. Het meisje waar ik nog steeds zo ongelofelijk veel van hield, zou ik nooit meer zien. Samen naar de middelbare school gaan zat er niet meer in. Alsof dit nog niet erg genoeg was vertelden me ouders me een week later dat ik niet naar de middelbare school zou gaan waar ik zo graag heen wilde. Ik werd als enige van mijn klas naar een andere school gestuurd. Dit deed me heel erg veel pijn.
Op de middelbare school was het moeilijk me draai te vinden. Dit kwam voornamelijk omdat ik niet wou accepteren dat ik naar een school gestuurd werd waar ik oorspronkelijk niet heen wilde. Na een tijdje begon ik het te accepteren en ik kreeg een aantal vriendinnen. Daar heb ik nu nog wel contact mee, maar het zijn niet echt m'n vriendinnen meer. Vanaf de tweede klas waren er 2 jongens met wie ik heel veel om ging. Vanaf die tijd zijn ze mijn vrienden. En dit zijn ze nog steeds tot de dag van vandaag. Met hun kan ik praten over mijn problemen en heel erg veel lachen. Ook gingen we samen naar een festival toe. Dit jaar is dat festival er weer en ik heb er heel erg veel zin in. Ik weet dat één van hun dit artikel zal lezen. Tegen jou wil ik zeggen: bedankt voor je luisterende oor die je altijd biedt en dat je altijd zulke wijze raad geeft in allerlei situaties. Daar ben ik je heel dankbaar voor. :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten