Afgelopen week was er iets zo geks gebeurd. Soms heb je in een relatie van die momenten dat het voelt alsof je nooit alleen kunt zijn. Nou laatst had ik dat weer eens en juist die dag liep alles zo goed. Die dag had ik een moment alleen met me vriendje.
We gingen samen een stukje in de natuur lopen, omdat dat een plek is waar mijn hart (en ook van hem) ligt. Tijdens het lopen pakte me vriendje voor het eerst mijn had vast, en voor een jongen waarvan ik af en toe nog steeds twijfel wat ik nou precies voor hem voelde, voelde het op dat moment alsof ik vleugels had.
Ken je dat moment dat alles wat eerst zo onduidelijk voor je was, nu opeens duidelijk word? Ik twijfelde of hij me wel leuk vond, (ergens denk ik dat dat meisjes eigen is), maar nu weet ik het zeker; hij vindt me echt leuk!
Een volmaakt gelukkig gevoel overspoelde me. En voor het eerst in m'n hele leven voelde ik me geliefd en het boeide me plotseling niet meer wat anderen van mij vinden. Als mensen het niet eens zijn met mijn relatie, is dat hun probleem. Ik heb verkering met hem, niet andere mensen. Ze moeten het maar accepteren, want dit is wat me nu gelukkig maakt.
Hoelang de relatie duurt niemand weet het, en eerlijk gezegd; ik wil het ook niet weten!
De fouten in het verleden zijn vergeven en we hebben geleerd van hoe het eerst was.
We leven in het nu, en zullen niet meer naar het verleden kijken. We genieten volle teugen van het nu, omdat het nu het moment is waarin we leven. ♥ Loves x
Geen opmerkingen:
Een reactie posten